Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2007

27 μέρες πριν το ναυάγιο- (Το "τετράδιο")

Έμεναν επτά μέρες ακριβώς μέχρι το ναυάγιο. Που να το ξέρει ο Παντελής. Αν και θα έπρεπε να θυμάται το φλιτζάνι που του είχε πει η Ζηνοβία στο Πέραμα πριν φύγει για το δεύτερο μπάρκο. Αλλά σιγά μη θυμόταν. Άσε που δεν τα πίστευε αυτά.

Όμως τον παραξένευε λίγο που εκείνη η εκκρεμότητα είχε κολλήσει «φάτσα κάρτα» -όπως έλεγε ο λοστρόμος- στον ουρανό της κουκέτας του. Και ήταν η μοναδική εκκρεμότητα της ζωής του Παντελή.Μέχρι εκείνη την νύχτα.

Βγήκε να περπατήσει λίγο στο κατάστρωμα, να αλλάξει μυρωδιές και να νιώσει το καράβι να κινείται. Δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να προχωρήσει την ζωή του μπροστά. Αρκεί που προχωρούσε το καράβι. Μη σας φαίνεται παράξενο. Ίσως έχει συμβεί και σε εσάς. Όχι; Μα ελάτε τώρα. Η ζωή του Παντελή μετριόταν με εκατόν είκοσι βήματα από την πρύμνη στην πλώρη. Η δική σας ίσως να μετριέται με εκατόν είκοσι μέτρα ή χιλιόμετρα. Τι σημασία έχει. Τι σημασία έχει αν περιμένεις το επόμενο λιμάνι ή το επόμενο σαββατοκύριακο, την επόμενη αργία; Όλοι έχουμε να περιμένουμε κάτι. Άσχετο αν το διαλέξαμε εμείς ή οι άλλοι.

«Η ζωή και το καράβι κινείται ακόμα και όταν κοιμόμαστε» είχε πει ένα βράδυ ο Παντελής. Και όλοι γέλασαν. «Α ρε Παντελή. Θαλασσοκαλόγερε». Αλλά αυτός συνέχισε. «Θυμάστε το βράδυ που έσβησαν οι μηχανές; Που την βγάλατε όλοι στο κατάστρωμα , στο κρύο; Μόνο και μόνο για να ακούτε τον θόρυβο της θάλασσας και του αέρα; Δεν αντέχετε τον θόρυβο του μυαλού σας ε;». «Βάλε του ένα κίτρινο ακόμα ρε μικρέ να μας πει και άλλα» φώναξε χαμογελώντας ο «δεύτερος». Ο «μικρός» κοκκίνισε καθώς του γέμιζε το ποτήρι. Ο «μικρός» είχε μόνο εικοσιπέντε χρόνια πίσω του, τα μισά του Παντελή, «Και που είσαι μικρέ. Δεν φέρνεις το τετράδιο να τις γράφεις τις σοφίες του Παντελή φρέσκιες μην τις ξεχάσεις; Έλα ρε που ντρέπεσαι και κοκκινίζεις. Παντελή ξέρεις πως ότι κάθε 'σοφία' που μας λες πάει και την γράφει ο μικρός το βράδυ, στα σκοτεινά, στο τεφτέρι του;»