Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2007

25 μέρες πριν το ναυάγιο (Μυστικά)

Το πιο βαρύ φορτίο που κουβάλαγε το καράβι δεν ήταν το σίδερο. Ήταν τα μυστικά των ναυτικών. Και όσο κινδύνευε το εμπόρευμα να ξεχυθεί από τις ρωγμές στη λαμαρίνα άλλο τόσο απειλούσαν οι κραδασμοί της ζωής τα μυστικά των ανθρώπων. Γιατί τα μυστικά είναι ρευστά. Έχουν γεύση και μυρωδιά. Κάποιες φορές είναι γλυκά, κάποιες άλλες σε μεθούν και μερικές φορές είναι πικρά τόσο που να σε πονούν.

Ο Παντελής δεν είχε δικά του μυστικά, είχε όμως τα μυστικά των άλλων. Κρυφούς έρωτες, ασυνήθιστες αγάπες, μικρές απάτες, απιστίες, μεγάλες ενοχές. Όλα γραμμένα στο μυαλό του. Τα πιο πολλά γραμμένα στην ώρα της βάρδιας τη νύχτα στη γέφυρα του πλοίου, τότε που τα μάτια κοιτούν μπροστά στο σκοτάδι ή στο σκοτεινό φως του φεγγαριού.

Ο πρόλογος ενός μυστικού, σκεφτόταν ο Παντελής, είναι η σιωπή που ανακατεύει τις σκέψεις, μέχρι μια να κολλήσει στην όχθη του μυαλού. Και τότε θες να την μοιραστείς όπως ξεσκαλώνεις το κλαδί που μπλέχτηκε στα βράχια και αντιστέκεται στην ροή του νερού.

Τι αναρωτιέσαι Παντελή; Αν όλες αυτές οι εκμυστηρεύσεις ήταν ανάγκη πραγματική; Η μήπως ήταν επιταγή της πλήξης που προκαλούν τα ταξίδια με τον ίδιο σκοπό στον επαναλαμβανόμενο προκαθορισμένο προορισμό;

«Θα σου απαντήσω μόνο γιατί με είπες με το όνομά μου. Δεν ξέρω. Οι άνθρωποι λένε μυστικά όταν απεγνωσμένα περιμένουν να συμβεί κάτι, με τον ίδιο τρόπο που φοβούνται μήπως η αποκάλυψή τους αλλάξει αυτό το "κάτι" που "απολαμβάνουν" στη ζωής τους. Ίσως λοιπόν να πρόκειται για μια ανάγκη να πολεμήσεις την πλήξη.Δε ξέρω.Εχει φεγγάρι σήμερα. Τα μυστικά ξαγρυπνούν»